yù zhì jīn xiàng ，zhǎng zì shǒu 、jiān tíng àn shì 。duì huáng hūn yuè lěng ，méng lóng wù ＿。zhī wǒ zhě xī cháng wǒ guì ，yú rén bú jí ér rén jí 。bǐ yún yún 、màn zì yuàn líng jun1 ，shāng lán zhí 。qū píng 、zǐ jiàn fèn shì zhī bú jiàn zhī ，《lí sāo 》cháng yǐ lán zì kuàng ，ér zǐ jiàn yì wèi qiū lán kě yù guì shù dōng róng 。
tí guī luàn ，chūn fāng jì 。luò wěi jiào ，chí yīng zhāi 。wéi guó xiāng nài jiǔ ，sù qiū tóng dé 。jì xiàng jìng zhōng guān xìng fèn ，piān yú fā chù zhī shēng sè 。dài dào tóu 、shēng chòu liǎng wú shí ，zhēn wén shí 。玉质金相，长自守、间庭暗室。对黄昏月冷，朦胧雾＿。知我者希常我贵，于人不即而人即。彼云云、谩自怨灵均，伤兰植。屈平、子建愤世之不见知，《离骚》常以兰自况，而子建亦谓秋兰可喻桂树冬荣。
鶗鴂乱，春芳寂。络纬叫，池英摘。惟国香耐久，素秋同德。既向静中观性分，偏于发处知生色。待到头、声臭两无时，真闻识。
